IMOS DE PESCA POLAS TERRAS DE CAMBA

Se o País dos Dez Mil Ríos de Cunqueiro goza de canles salmoneros en cada unha das súas catro provincias, elixindo os reos de igual modo estas latitudes para a súa idílico periplo fluvial, no caso da troita cada recuncho inspeccionado na terra das meigas conta cunha infinidade de cursos fluviais onde poder tentala inmersos nun marco de beleza natural que dificilmente esqueceremos. O río Arnego representa claro exemplo diso, e ao seu paso pola localidade de Rodeiro, o coto ao que dedicamos esta reportaxe tamén. Texto e fotos: Xaquín Lorenzo Muíños. A comarca do Deza, cunha extensión de 985 km2, comprende os municipios de Agolada, Dozón, Lalín, Rodeiro, Silleda e Vila de Cruces. Nunha Galicia interior e tremendamente fiel ás súas raíces e costumes, Rodeiro, noutro tempo Terra de Camba, sitúase nas inmediacións do corazón galego, concretamente no ángulo noroeste da provincia de Pontevedra, nas chamadas Terras Altas da dorsal Galaica. O pobo esténdese aos pés da saia do monte Faro, onde as vertentes dos seus cristalinos arroios aúnan forzas para dar vida ao río Arnego, no que se atopa situado o coto truchero que ocupará esta reportaxe. Rodeiro malgasta Galicia e galeguidade polos seus catro costados, cheira a cultura e tradición e, por engadido, a caza e pesca. Foi noutro tempo lugar de encontro de numerosos artistas e intelectuais do momento. Ademais das troitas e da cana, en Rodeiro podemos gozar de impresionantes rutas de sendeirismo, como a ruta O Faro, que nos compensará cunha incomparable vista natural, ou a dos Castros, polos montes de Cantelle e Casares, onde seremos testemuñas privilexiadas do sinal celta. Numerosas igrexas románicas e ata reformadas en estilo barroco, caso da Parroquia de San Estevo de Carboentes; pazos tremendamente representativos da historia galega, como o de Camba (casa e solar dos Camba) ou o de Trasulfe, con sete escudos ornamentando o seu vetusto portalón; castros como o da Devesa, que serviu de inspiración a diferentes lendas; e un longo etcétera que, xunto a unha gastronomía digna dos máis exquisitos padais, converterán a experiencia en única.

O río Arnego nace a 800 m de altitude na chamada Pena de Francia, situada na Serra do Faro, para desembocar no lugar de Brocos, onde se une ao río Ulla no menos belo encoro de Portodemouros.

Elección do cebo. Aínda que a maioría opinan que en canto a moscas nada está escrito, que sempre se debe de probar deixándose levar polo instinto de cada un, e que máis vale unha mala mosca ben presentada que a mellor de todas mal tirada, non deixei de preguntar aos asiduos do coto e ribeiregos da zona, por aquilo de que sempre hai quen prefire ir a tiro fixo ou polo menos levar unha idea preconcibida da imitación que máis se adapta á zona que vai pescar. Os escasos pescadores de seca que atopei polas súas beiras coincidiron en que cun puñado de tricópteros de cervo no chaleco tiñan máis que suficiente. O mesmo sinalaron os afeccionados á modalidade de mosca con varal, mencionando tamén a coñecida mosca de maio ou efémera dánica. Como consello aos incondicionais da sedela pesada, ninfas ben lastradas e sen medo en canto ao tamaño do anzol desde principios de tempada ata ben entrado maio (en condicións climatolóxicas propias de cada estación), pois é un río de augas gélidas nesta época, que mantén ás pintonas inactivas en superficie e ben pegadas ao fondo. Os do buldó, pola súa banda, coinciden na afogada vermella sen brincar vestida con pardos leoneses como predilecta, sinalando como moi efectivos no mesmo pelo e descartando os indios, as montadas en cores violeta, negro, marrón e butano, manténdose fieis a estas cores durante toda a tempada. Para rematar, as culleriñas aconselladas na zona son as máis pequenas en pas douradas e sen debuxo. Con todo, e como ben sabe o lector, finalmente é a maniática troita a que decide. Aínda así, sirvan estes datos amablemente ofrecidos por pescadores da zona unicamente como orientación ao que así o desexe ou para facilitar as cousas ao pescador novel. En canto ao cebo natural, resultando un río moi cebero, a principios de tempada gaña por goleada a lombriga de terra, especialmente se as augas baixan tomadas a consecuencia de fortes choivas. Nos meses de calor, o saltamontes ben peixe leva a palma xunto co discreto varal (con mosca artificial), ao quedar o coto máis curto de auga e resultar estas técnicas máis prudentes por non implicar meterse no río e permitirnos ademais pescar desde atrás. Descrición do coto Poderíase dicir que este río, podendo o pescador practicamente beber das súas augas, representa a excepción á tónica de concas cada vez máis contaminadas do panorama fluvial no noso país. Apenas atravesa poboacións importantes, motivo principal polo que, ao parecer de moitos, permítese gozar de bastante boa saúde. Posto que tratamos un acoutado de gran lonxitude (10,5 km), segregaremos a zona por tramos para facilitar ao pescador que o visite por primeira vez o acceso ás zonas que máis lle conveñan. Nestes máis de dez quilómetros que comprenden os seus límites vanse sucedendo zonas de augas bravas e encañonadas con zonas de correntes vadeables, así como pozos lentos e profundos, que neste río curiosamente reciben o nome de tostas. A abundante vexetación de ribeira está presente practicamente en todo o coto, fóra dalgúns tramos ornamentados con pasteiros por algunha das súas beiras. Unha configuración destas características dentro dun mesmo acoutado bríndanos a oportunidade de empregar absolutamente todas as técnicas de pesca existentes para coas troitas, representando deste xeito un coto moi válido tanto para practicar calquera maña de cebo natural como para a culleriña ou a mosca afogada con buldó, así como as diferentes técnicas con cola de rata. Cabe sinalar que ao longo da tempada de pesca e cos seus diferentes caudais, sempre resulta un río moi pescable no que non faltarán boas botadas. O Hospital (Rodeiro) marca o límite superior do coto. Atoparémolo na estrada PO-533 Lalín-Chantada, aproximadamente 1 km antes do pobo de Rodeiro circulando en dirección Chantada. No seu comezo, resulta unha zona ancha na que atoparemos boas correntes tanto para a mosca como para a culleriña. A medida que avancemos augas abaixo a canle vaise estreitando considerablemente ata alcanzar un pozo profundo chamado Tosta ou Gavieiras, do que cabe sinalar que a pesar de resultar unha zona máis concorrida dentro dos límites do acoutado -por ser máis accesible-, todas as tempadas depara algunha troita de bo porte. Esta zona é moi apreciada durante o verán polos pescadores de saltón da zona, técnica pola que existe auténtica devoción no lugar e que depara as mellores capturas de cada campaña. Se descendemos a partir deste punto atoparemos outro tramo estreito e pouco profundo, moi apto para a pesca a mosca con varal, xa que con estas características evitar no posible asomarnos á beira será o máis acertado para evitar ser descubertos polas troitas. Xa ben entrado o verán perde gran parte do seu atractivo primaveral polo escaso caudal co que ha de conformarse o río, ademais da excesiva vexetación acuática coa que conta nesta época do ano. Continuando augas abaixo chegaremos a Ponte de Fontamorín ou Penarbosa. Logo dun tramo longo caracterizado principalmente por correntes e illotes que forman diferentes canles que dividen o río en varios ramais, atoparémonos un gran pozo ou tosta moi apreciado tamén polos pescadores de saltón da zona, que todos os anos procura moi boas troitas. Tropezaremos tamén nesta zona do coto cunha fermosa fervenza natural, que aínda que resulta de escasa altura, ensancha o río considerablemente tras a súa caída, e onde o lapis do tempo foi debuxando pequenos illotes que segregan novamente o río conformando unha mestura de pocetas e augas rápidas que farán as delicias do pescador de calquera modalidade. Se continuamos o descenso chegaremos ás zonas de Ponche de Barbeitos e Muíño do Soldado. Esta parte do coto é tamén das máis visitadas por pescadores foráneos ao dispor dun acceso máis acomodado.

Para chegar en coche desde Rodeiro tomaremos a estrada en dirección a Agolada, para desviarnos despois a man esquerda no cruzamento que indica os lugares de Negrelos e Pedroso. Esta pista asfaltada levaranos cara á ponte de Barbeitos e Muíño do Soldado, deixándonos aproximadamente na metade do coto. Augas abaixo atoparemos as zonas de Ponte de Navaliños e Ponte dá Penela, menos pescadas ao atoparse situadas nunha zona máis inaccesible e distante das estradas principais. Estes tramos conducirannos, entre chorreras e tabladas excelentes para calquera modalidade de pesca, ao tramo final e límite inferior do coto en Ponte Alemparte. Para acceder a esta zona baixa no noso vehículo, iremos tomando as diferentes pistas de terra que discorren próximas ao río desde a zona de Muíño do Soldado. De calquera modo, se somos moi andarines e gústanos practicar unha pesca áxil, asegúrolles que se pode percorrer o coto enteiro nunha única xornada de pesca que, aínda que inesquecible, resultará dura por eses 10,5 km de acoutado con que conta o río.

trofeoPESCA.com